Our World in TWOTHOUSANDANDSIX
VREDESPALEIS DEN HAAG, 2012
Het werk in het Vredespaleis wordt geleid door twee observaties over het gebouw en zijn functie. Enerzijds is het Vredespaleis een instelling die werkt met een idee over vredeshandhaving, gebaseerd op het beschermen en definiëren van fysieke grenzen tussen landen. Toch is het hoofdgebouw, wat 100 jaar geleden gebouwd is, een prachtige weergave van de wereld in die tijd.
Geschenken, kunstvoorwerpen en kunstwerken uit landen van over de hele wereld geven een waar inzicht in de wereld van honderd jaar geleden. Bovendien duidt het op relativiteit. Terwijl verschillende werelden naar verschillende definities en grenzen van landen leiden, blijven mensen hetzelfde. Fortuyn was op zoek naar een werk dat de wereld van vandaag zou benadrukken en toch duurzaam zou materialiseren, net als de artefacten die in het hoofdgebouw te zien zijn.
Het voorgestelde werk bestond uit twee delen:
Het eerste stuk, bij de toegangsdeur, is een in brons gegoten, alfabetisch geordende lijst met namen van alle landen en gebieden van de wereld (UN-lijst, 2006). Het werk wordt voor de draaideur bij de ingang van het bibliotheekgebouw geplaatst en nodigt uit om er over of omheen te lopen. Het bevraagt bezoekers op een subtiele manier; wat is de waarde van namen van landen, wat vertegenwoordigen ze? De eerste reacties op het voorstel waren onder meer: “Dat is godslastering! Namen van landen zijn heilig, vooral hier.” Aan de andere kant worden namen van landen gebruikt om delen van de kunst aan te duiden en die gebruiken we allemaal dagelijks.
In het tweede deel van het werk, te vinden in de hal van het academiegebouw, worden alle landen en gebieden van de wereld uit de kaart geknipt en in willekeurige volgorde teruggeplaatst. Het academiegebouw wordt bezocht door jonge studenten en juristen van over de hele wereld voor studie en ontmoeting. Elk van deze bezoekers heeft een bepaalde memorisatie van de kaart van de wereld in hun hoofd; sommige delen van deze kaart zijn duidelijker omlijnd, andere wat waziger. Wat duidelijk is en wat onscherp hangt af van zowel afkomst als opleiding. Bij het zien van het werk aan de muur trekt de oog-hersenreflex je naar de landen die je kent, hun vertrouwde vorm springt uit de muur. Toch komt deze topografie niet overeen met de manier waarop we de wereld kennen. Het stelt noties van kennis, herkenning en categorisering van terra incognita in vraag.
Fortuyn werkte met duurzame materialen en technieken. Het werk bij de toegangsdeur is gemaakt van brons en het tweede werk, dat deels binnen en deels buiten is, werkt met op marmer gebaseerd stucwerk op Vikupor (een door de mens gemaakt materiaal) buiten en een waterbestendige MDF binnenin. De dikte van het werk is bedekt met bladgoud en de landen zijn schijnbaar zwevend voor de muur gemonteerd met roestvrijstalen bouten.
